Obcy: Izolacja - recenzja PlayStation 3Xbox 360PCPlayStation 4Xbox One

Nowa produkcja twórców kultowej serii Total War jest totalnym zaprzeczeniem współczesnych gier mainstreamowych. Deweloperzy z Creative Assembly postanowili obrać zupełnie inną ścieżkę i stworzyć tytuł bardziej nawiązujący cechami do produkcji z połowy lat dziewięćdziesiątych niż tych wydawanych współcześnie. W dzisiejszych czasach pośród panujących obecnie trendów, recepta na udany bestseller okazuje się niezwykle prosta. Wystarczy solidna marka, kolejna cyfra przy tytule oraz masa uproszczeń, spłycających gameplay i sukces murowany… Tymczasem twórcy nie poszli w kompromisy, dostarczając produkt wymagający, wypełniony niesamowitym klimatem rodem ze szlagierowego klasyka „Obcy: Ósmy pasażer Nostromo” w reżyserii Ridleya Scotta.

Na samym starcie, gra zdążyła podzielić recenzentów z całego świata, co w praktyce przełożyło się na dużą rozpiętość w ocenach. Osobiście stwierdzam, że warto było czekać na Obcego, jak na prawdziwe zabawienie. Obcy: Izolacja to pierwszoosobowy survival-horror osadzony w uniwersum Obcego, chociaż bardziej miałem tutaj do czynienia z survivalem niż z horrorem. Mimo wszystko przez większość czasu spędzonego z grą dane było mi odczuć trudy wędrówki w otoczeniu ponurego klimatu zaszczucia oraz filmowej grozy.

Fabuła gry nie jest zbyt wyszukana, czy też w żaden sposób oryginalna. Nie przeszkadza to zupełnie w tworzeniu przytłaczającej atmosfery panującej wokół głównej postaci. Wcielamy się w Amandę Ripley - córkę bohaterki filmowej serii. Naszym nadrzędnym celem jest odnalezienie czarnej skrzynki frachtowca Nostromo i ustalenie co naprawdę stało się z jej matką. Generalnie cała historia zarysowana jest pod kątem motywu przetrwania i wszechobecnego poczucia zagrożenia. W głównej mierze to sposób na przetrwanie i wydostanie się ze stacji Sewastopol okazuję się naszym priorytetem. Niekiedy wręcz zmuszeni jesteśmy o to toczyć walkę, jak o własne życie. Skojarzenia z najnowszym Tomb Raiderem są jak najbardziej słuszne.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Bohaterka gry jest inżynierem korporacji Welland - Yutani. Pragnie nie tylko poznać prawdę na temat zaginięcia matki, ale także zaczyna staczać bój z własnym lękiem, aby stąd się wydostać. Na Sewastopolu nie tylko grasują zwykli ludzie, ale również śmiertelnie niebezpieczny obcy. Prosta z pozoru misja szybko zamienia się w koszmar.

Samą akcję obserwujemy z perspektywy pierwszej osoby, co przyczynia się niezaprzeczalnie do stworzenia skutecznej więzi między nami, a główną bohaterką. Stacja Sewastopol nie jednak zupełnie wyludniona i od czasu do czasu spotykamy na swej drodze postacie poboczne, pomagając sobie wzajemnie i tym samym popychając historię do przodu.

Wczucie się w nieciekawe położenie Amandy to niezaprzeczalny atut tej produkcji. Pozwala nie tylko podkręcić imersję podczas rozgrywki, ale także przeżyć historię na własnej skórze w strachu i niepewności. Dowodem na to jest samotne przemierzanie dalszych lokacji stacji - przez większość czasu pozostając w ciemności i odosobnieniu niecierpliwie spoglądając na detektor ruchu. Przemierzając ciemne korytarze kolosa, przedzierając się przez ciasne szyby wentylacyjne włos się jeżył na mej głowie. Dawno już gra z tego gatunku tak skutecznie nie wywołała u mnie tak gęstej atmosfery ciągłego napięcia oraz przerażenia.

Akcja dawkowana jest stopniowo i powoli, daje się odczuć filmowy charakter tej produkcji. Nie zabrakło tu wyreżyserowanych scen, choć raczej nieczęsto się zdarzają. Jeśli jednak nie oczekujecie wartkiej akcji przepełnionej skryptami to dobrze trafiliście. To typowy oraz idealny przykład na to, że da się stworzyć coś równie ciekawego i atrakcyjnego dla widowiska bez stosowania prostych chwytów.