Oddworld: New 'n' Tasty - recenzja PlayStation 3PS VitaPlayStation 4

Jeśli mieliście okazję zagrać w Oddworld: New 'n' Tasty albo oglądaliście nasz wideo-playtest, wiecie zapewne, że niniejsza recenzja jest jedynie formalnością. Studio Oddworld Inhabitants poradziło sobie z problemem, który jest przeszkodą dla wielu innych twórców dostarczających remake’i klasycznych hitów sprzed lat. Główne zadanie stojące przed developerami to nie tylko odświeżenie oprawy graficznej, ale również odświeżenie starych mechanizmów w tak inteligentny sposób, żeby nie raziły w obecnych czasach, przy jednoczesnym zachowaniu klimatu i głównych koncepcji mechaniki oryginału. Tak, to jeden z tych przypadków, w których autorzy mogą zameldować wykonanie zadania.

O tym jak genialny był Oddworld: Abe’s Oddysee wiedzą wszyscy, którzy mieli do czynienia z pierwszym PlayStation. Można rozkładać go na czynniki pierwsze, ale nikt nie jest w stanie opisać wspaniałej, mrocznej atmosfery wylewającej się z ekranu, tony inteligentnych zagadek i świetnego głównego bohatera, który jest w stanie zaskarbić sobie sympatię każdego już od pierwszych ujęć. Ratowanie innych Mudokonów przed niechybną śmiercią, przejmowanie kontroli nad przeciwnikami, omijanie licznych pułapek i tworzenie ich dla wrogich jednostek to tylko niektóre z cech, jakimi charakteryzowała się wersja z 1997 roku. Oryginał z PSX-a opisywaliśmy Wam w jednym z odcinków Strefy Retro, więc polecałbym przypomnienie sobie tego materiału. Dzięki temu łatwiej będzie Wam dojrzeć wszystkie różnice, które występują w odświeżonej edycji, która właśnie wylądowała na PS Store.

Głównym zadaniem ponownie jest próba uratowania towarzyszy Abe’a przed niechybnym losem wylądowania w konserwach. Niewolnicy pracują w różnych dziwnych miejscach, często ukrytych i to nie taka prosta sprawa w ogóle dotarcie do nich, nie wspominając już o próbie uratowania. Co bardzo ważne i warte podkreślenia, twórcy tym razem potroili (!) liczbę Mudokonów do odnalezienia. W oryginalnej wersji można było odszukać 99 nieszczęśników, a tym razem jest ich już 299. Fakt, że często po prostu występują w kilku naraz w jednej sekcji, ale i tak brawa dla autorów za rozbudowanie gry. Podobnie jak w edycji na PSone, również tutaj liczba uratowanych Mudokonów wpływa na rodzaj zakończenia. W sumie przygotowano aż cztery outra, a jeśli chcecie zobaczyć dobre zakończenie, powinniście uratować przynajmniej 150 niewolników. Najlepsze wyświetli się oczywiście wówczas, gdy pomożecie uciec wszystkim, ale to zadanie dla prawdziwych hardcore’owców, zapewniam.

Wróćmy jednak do tego, jakie nowości zaserwowali nam twórcy w New 'n' Tasty. Najbardziej widoczna zmiana to oczywiście oprawa graficzna. Developer skorzystał z silnika Unity i pokazał do czego zdolny jest ten engine. W edycji z PSX-a wszystkie tła były pre-renderowane, a tym razem liczone są w czasie rzeczywistym. Nie jest to jednak kopia 1:1 – autorzy w wielu miejscach urozmaicili lokacje dodając masę nowych szczegółów. Wszystkie postacie opracowano od nowa i postarano się o genialną animację ruchów, dzięki czemu ogląda się to wszystko (zarówno Abe’a, jak i jego przeciwników) z prawdziwą przyjemnością. Wielką zmianą jest też oświetlenie, które naprawdę robi różnicę, choć myślę że najważniejszą innowacją jest ruchoma kamera. Wcześniej jedna plansza zajmowała ekran telewizora i po przejściu do kolejnej następował mały przestój. Wymuszała to naturalnie konstrukcja świata z pre-renderowanymi obrazami, ale tym razem twórcy mogli pozwolić sobie na normalną, ruchomą kamerę i side-scrolling. Kamera nie tylko przesuwa się razem z naszym bohaterem, ale wielokrotnie także zmienia położenie ukazując go z zupełnie innej strony i wprowadzając dodatkową dramaturgię. Najważniejsze jest jednak to, że mimo zaprojektowania wszystkich lokacji od nowa, nie zatraciły one atmosfery oryginału i prezentują się wprost genialnie. Gra na PS4 chodzi w pięknym 1080p i stara się trzymać 60 klatek na sekundę. Niestety, zdarzają się dropy, zwłaszcza przy szybkich, dynamicznych scenach i choć nie stanowi to wielkiego problemu dla odbioru całości, to jest to jedyny aspekt, do którego można mieć zastrzeżenia.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

 

Dużą zmianą jest sposób sterowania. Jak być może pamiętacie, w 1997 roku, kiedy to ukazywał się Oddworld: Abe’s Oddysee na PSone, joypady z analogowymi gałkami nie były standardem. Twórcy zaprojektowali więc system sterowania przystosowany do „krzyżaka” – był on wygodny, ale dzisiaj oczywiście by się nie sprawdził. Rezultatem jest zmiana i przeprogramowanie sterowania w ten sposób, aby można było chodzić i biegać przy pomocy gałki. Kiedyś żeby główny bohater zaczął biec, należało przytrzymać R1 – dzisiaj wystarczy mocniej wychylić analoga. Byłem ciekaw jak się to sprawdzi, bo przecież oryginał wymagał bardzo dużej precyzji w sterowaniu. Na szczęście jest bardzo dobrze, a dodatkowo jeśli puścimy gałkę przed przepaścią, Abe sam stara się wyhamować, żeby uniknąć niechcianego upadku. Zmieniono też, jak należało się spodziewać, sposób rozmawiania. Tym razem przypisano go pod nieużywanego krzyżaka, co bardzo dobrze się sprawdza. Do sterowania podczas całej rozgrywki nie miałem żadnych zastrzeżeń i nie myślałem o nim, a to chyba najlepiej świadczy o pracy twórców.

Wspomniałem wcześniej o tym, że niewolnicy do uratowania często występują w grupach. Przypominam, że w pierwszej części z PSone nie można było mówić naraz do wielu Mudokonów – to usprawnienie przyszło dopiero wraz z kolejną odsłoną serii (Oddworld: Abe’s Exodus). Na szczęście twórcy poszli po rozum do głowy i w New ‘n’ Tasty można już zawołać wszystkich widocznych na ekranie towarzyszy. To oczywiście usprawnia rozgrywkę, bo w oryginale należało gadać do każdego z Mudokonów z osobna. Kolejne drobne usprawnienie to rzucanie granatami i innymi przedmiotami. W New ‘n’ Tasty można rzucać nimi pod dowolnym kątem wychylając prawą gałkę. To również zmiana na plus, bo rzucanie było wcześniej problematyczne, często były problemy z trafieniem w tę bombę, w którą się chciało trafić.

Dużym dodatkiem, zapewne najbardziej kontrowersyjnym, jest implementacja opcji „Quicksave”. Wystarczy wcisnąć touchpad w DualShocku 4, żeby gra błyskawicznie zapisała stan gry. Dłuższe przytrzymanie to załadowanie wcześniejszego zapisu. W grze jest więcej checkpointów niż było w oryginale, a mimo to twórcy jeszcze dołożyli szybki zapis… Wszystko, żeby oczywiście grę ułatwić i uczynić ją jak najmniej frustrującą. Nie oszukujmy się, mechanika rodem z PSX-a nie przeszłaby w dzisiejszych czasach, zwłaszcza u nowego pokolenia graczy wychowanych na nowszych, dużo łatwiejszych produkcjach. Jeśli ktoś jest wyjątkowym malkontentem, może przecież grać nie używając quicksave, ale dziwne jest to, że nie da się tej opcji po prostu całkowicie wyłączyć – według mnie przynajmniej na najwyższym poziomie trudności nie powinno być miejsca na takie ułatwienia.