Śródziemie: Cień Mordoru to kawał świetnie zrealizowanej gry skazywanej przez niejednego na poraĹźkę. Dowód na to, Ĺźe gra na licencji nie zawsze musi okazać się niewypałem. Warto sięgnąć po ten tytuł nawet, gdy nie jest się zagorzałym fanem Tolkiena i świata fantasy. Zapraszam do mojej recenzji.

Podczas przeglądania kalendarza jesiennych premier, nigdy wcześniej nie spodziewałem się, Ĺźe nagle będę w tak duĹźym stopniu zainteresowany produkcją Monolith. A tu całkiem znienacka, niczym Garrett z gry Thief przekrada się na sam szczyt mojej listy premierowych zakupów. PrzecieĹź jeszcze do niedawna tym głównym kandydatem miał być poniekąd niekwestionowany lider Obcy: Izolacja. Czekałem na niego z wielkim utęsknieniem. Jak się jednak póĹşniej szybko okazało, był to jak najbardziej trafiony wybór, którego nie Ĺźałuję do tej pory.

O tej grze powiedziano naprawdę sporo, pokazując przy tym niemałą ilość materiałów video z czystej rozgrywki. Wszystkie fragmenty, materiały prasowe nawet te pokazywane na targach E3 wskazywały, Ĺźe będzie to jedynie nieudolna kopia Assassins Creed. Gra, w której świat będzie pusty i monotonny, a wszelkie rzeczy związane z mechaniką będą zaczerpnięte z innych produkcji. Teraz wiem, jak bardzo się w tej kwestii myliłem. Gdy po raz pierwszy odpaliłem dzieło Monolith i  na własne oczy zobaczyłem jak sprawuje się owa mechanika rozgrywki, natychmiast rozkochałem się w tym świecie fantasy. Zanurzony w ponurej, szarej krainie Śródziemia na wiele godzin, nie zamierzałem od niej zbyt szybko odchodzić. 

ChociaĹź trochę dziwię się sobie, bowiem pierwsze chwile spędzone z grą nie naleĹźały do prostych. W duĹźej mierze spowodowane było to faktem, Ĺźe nader często zdarzało mnie się ginąć w tolkienowskim uniwersum. Przyczyna leĹźała w mojej niewiedzy na temat mechaniki rozgrywki. Ogrom moĹźliwości, przekroczył moje najśmielsze oczekiwania. Szybko zostałem sprawdzony do parteru, aby następnie odrodzić się silniejszym. To, co właśnie spodobało mi się na samym wstępie to wymagająca taktyki walka, którą zafundowało nam studio Monolith Productions.

Śródziemie: Cień Mordoru to trzecioosobowa gra akcji osadzona w świecie Władcy Pierścieni. Produkcję opracowało doświadczone studio Monolith Productions, czyli zespół mający na swoim koncie parę udanych tytułów, za sprawą których zasłynęli. Do takowych produkcji z pewnością należą dwie pierwsze odsłony F.E.A.R.. Śródziemie u podstaw to rewelacyjny jak dla mnie miks slashera i skradanki. Do głównego oręża w walce posłuĹźy nam miecz, sztylet i elfi łuk. Mieczem wykonujemy liczne combosy, sztyletem dĹşgamy niczym skrytobójczy Ezio Auditore da Firenze, zaś łuk posłuĹźy nam w walce dystansowej. Znaleźć tutaj moĹźna sporo brutalnych finisherów, mnóstwo animacji wykończania wroga, szlachtując uruków na drobne, soczyste kawałki.

To oczywiście nie wszystko. Rozwój postaci jest tutaj nie mniej waĹźny. Zdobywamy runy po zabitych kapitanach, które dają nam róĹźne bonusy w zaleĹźności od poziomu potęgi zabitego kapitana. Runy pozwalają ulepszyć broń. Co się zaś tyczy samej walki to zawarto tu sprawdzoną mechanikę z Batman: Arkham Asylum z tą róĹźnicą, Ĺźe wrogów jest naprawdę wielu. Niekiedy zmuszony byłem wielokrotnie uciekać przed stadem agresywnych orków po to, Ĺźeby wyleczyć swoje rany odniesione podczas potyczek. Następnie powracałem na miejsce zdarzenia celem większego ubicia hordy wroga. Przy okazji zawsze napatoczył się jakiś wysoko postawiony rangą kapitan. System walki daje niesamowitą frajdę, przy tym nie nuĹźy nawet na dłuĹźszą metę. A to przecieĹź najwaĹźniejsze.

Konstrukcja fabuły jest bardzo prosta. Wcielamy się w Taliona - doświadczonego zwiadowcę, którego rodzina zostaje brutalnie zamordowana przez sługów Saurona. Chwilę póĹşniej on sam Ĺźegna się Ĺźyciem, nie jest to jednak na szczęście koniec tej historii. Zamiast tego Duch Zemsty wskrzesza Taliona do Ĺźycia i obdarza mocą Upiora. On sam postanawia udać się do Mordoru w celu wyeliminowania wszystkich tych, którzy przyczynili się do jego tragedii.

Historia jest wyjątkowo prosta, niemniej istotna dla przebiegu rozgrywki, jednak nie naleĹźy od niej oczekiwać zbyt wielu smaczków dla fanów trylogii Władcy Pierścieni czy Hobbita. Cała opowieść składająca się zresztą zaledwie z dwudziestu misji jest przystawką do siania terroru w szeregach wysoko postawionych w hierarchii uruków. Nie ma tutaj czasu i miejsca na zbyt wiele dialogów, czy teĹź wielowątkowych postaci. Tymczasem podczas zabawy napotkamy na golluma, który jest wpisany w kanon tolkienowskiego świata. Z jego udziałem, dialogi zawsze są okraszone dobrym humorem. Klimat Śródziemia wylewa się wręcz z ekranu. Główną przyczyną odpowiedniego budowania atmosfery jest takĹźe muzyka stworzona przez Gary Schymana. Jego genialny soundtrack moĹźna było usłyszeć zarówno w Bioshock 2 jak i Bioshock :Infinite.