Rozumiecie już dlaczego tak bardzo potrzebna jest tutaj latarka? Nawet jej używać trzeba jednak w odpowiednich ilościach. Normalnie świeci bowiem na tyle słabo, że niewiele zdziała w starciach, trzeba więc oświetlając wrogów zwiększać jej moc, co niestety zużywa baterie. Po wyładowaniu się jednej baterii można zmienić na drugą (co dzieje się dosłownie w sekundę), bądź poczekać na samoistne jej zregenerowanie, choć na to oczywiście nie zawsze jest czas. Oprócz zbierania amunicji do broni, warto również postarać się o znajdowanie bateryjek, gdyż to równie ważna rzecz w tej produkcji - bez światła nikogo nie da się pokonać. Alternatywą dla latarki są jeszcze umieszczone w niektórych miejscach (aczkolwiek sporadycznie) stacjonarne lampy, flary, bądź granaty błyskowe. W starciu z dużą grupką adwersarzy egzamin dobrze zdaje też strzał w wybuchającą beczkę, która powoduje taki rozbłysk, że automatycznie potrafi dokonać eliminacji. Jeśli chodzi o bronie, na pewno najwięcej użytku jest z rewolweru, ale na mocniejszych przeciwników sprawdzają się też różne rodzaje strzelb, z kolei w awaryjnych sytuacjach warto użyć pistoletu na race.
Szkoda trochę, że nie urozmaicono bardziej repertuaru przeciwników, z jakimi przychodzi się zmierzyć Alanowi. Do czynienia mamy tu zawsze z ludźmi w różnych wdziankach, choć oczywiście samym wyglądem daleko im do zwykłego człowieka - opętani przez mrok zachowują się upiornie i możecie być spokojni, że zadbano tu o odpowiedni, schizowy design. Mimo wszystko fakt, że jedyna różnica pomiędzy nimi polega na ich budowie i wytrzymałości. Większy zakapior jest oczywiście bardziej wytrzymały od reszty i zazwyczaj dysponuje potężniejszą bronią, ale mimo wszystko czegoś mi tu brakuje. Stawkę uzupełniają jeszcze kruki i poruszający się w zawrotnym tempie panowie, w których w ogóle ciężko naświetlić latarką i nie stracić z oczu.
Co i rusz mamy tu też do czynienia ze zjawiskami paranormalnymi - mrok przejmuje więc kontrolę również nad przedmiotami. Nie chodzi tylko o małe przedmioty, bo nie powinno Was zdziwić, jeśli w pewnym momencie w Waszą stronę lecieć będzie wielki autobus i jest tylko kilka sekund czasu na to, żeby go uniknąć. Jak sobie z takimi lewitującymi przedmiotami poradzić? Oczywiście odpowiednio długo "poczęstować" światłem, a mrok przestanie nas nękać. Przedzierając się uliczkami między samochodami trzeba więc uważać - zdarza się, że nagle wielki kombajn sam zacznie jeździć i polować na naszego pisarza. Z jednej strony jest to jakieś urozmaicenie od zwykłych przeciwników, ale z drugiej takie starcia wyglądają trochę sztywno, kiedy taka wielka maszyna tylko przesunie trochę Alana odejmując mu energię. Twórcy oczywiście nie chcieli, by jeden taki kontakt kończył się zmiażdżeniem postaci, ale fakt jest taki, że wygląda to wszystko czasem nieco komicznie.
Trochę brakowało mi w Alan Wake zagadek, które pozwoliłyby urozmaicić rozgrywkę, polegającą w głównej mierze na tym samym. Czasem jedynie trzeba znaleźć jakiś klucz, bądź aktywować generator położony niedaleko od aktualnego miejsca, czy też przepchnąć jakiś obiekt by otworzyć sobie przejście. Tutaj nie sposób się zgubić, bowiem w lewym górnym rogu cały czas radar pokazuje nam gdzie się udać. W formie przerywnika autorzy zaoferowali nam też jazdę samochodem w wybranych momentach, ale uważam, iż zostało to dodane trochę na siłę. Model jazdy jest bowiem kiepski, auto porusza się wolno, a sens całej jazdy to po prostu szybsze dotarcie do celu. Równie dobrze można było po prostu skrócić drogę potrzebną do przebycia, a pojazd nie byłby tu w ogóle potrzebny.
