Tenen: Zastosowany patent z defibrylatorem jest niczego sobie, ale nie można go nadużywać. Jeśli zdarzy Wam się umrzeć (a na późniejszych etapach to bardzo "wykonalne"), wystarczy porazić siebie oraz okolicznych wrogów prądem. Możemy to zrobić raz podczas misji, ponieważ defibrylator musi się naładować. Druga śmierć jest niestety ostateczna i wtedy czeka nas wczytywanie save'a.
Ski: Gra jest tak naprawdę podzielona na dwie duże lokacje (miasta). W przypadku Xboxa 360 odpowiada to dwóm płytkom DVD przypadającym na kampanię. Co ciekawe, wersja na konsolę Microsoftu została wydana aż na trzech płytach, bo na dwóch nie zmieścił się Multiplayer. Na szczęście obyło się bez wachlowania krążkami – gra po pierwszym mieście odcina ten fragment fabuły i przenosimy się w zupełnie inne miejsce. Wtedy właśnie należy zamienić płyty. Na pewno nie jest to uciążliwe, o to możecie być spokojni.
A jak jest z żywotnością? Bardzo dobrze. Jak na dzisiejsze standardy powiedziałbym nawet, że świetnie, bo pierwsze miasto kończy się mniej więcej po siedmiu godzinach rozgrywki. W sumie na zaliczenie całości potrzeba 12-15 godzin – zależnie od tego ile zadań pobocznych zdecydujecie się wypełniać za pierwszym razem. W dobie obecnie wydawanych pięcio/sześciogodzinych shooterów jest to wynik jak najbardziej zadowalający.
Tenen: Muzycznie jest świetnie. Jeśli jesteście fanami Firefly, serialu sci-fi wyreżyserowanego przez Jossa Whedona (twórca scenariusza do Alien: Resurrection oraz serialu Dollyhouse) to poczujecie się jak w domu. W miastach bowiem towarzyszą nam utwory przywodzące na myśl dobre westerny lub właśnie Firefly. Podczas wyścigów mamy klimaty hard-rockowe, nawet dość dobrze wpadające w ucho. Kwestie mówione są świetnie nagrane i idealnie pasują do swoich growych odpowiedników.
Kolejna sprawa to świetnie wykonane modele postaci. Pomijając całą szczegółowość i idealne odwzorowanie twarzy najbardziej uwagę przykuwają smaczki. Część postaci wyróżnia się nie tylko charakterystycznym ubiorem, ale na przykład mechaniczną ręką czy małym robocikiem na ramieniu. Wszystkie te szczegóły dodają światu jeszcze więcej klimatu.
Jeśli chodzi o grafikę... Cóż, jeśli mowa o PC, to kiedy zainstaluje się patcha i pogrzebie w plikach to Rage jest naprawdę piękną grą. Szczegółową, wyrazistą i klimatyczną. Silnik id Tech 5 to potężne możliwości dla grafików. Kto wie czy nie osiągnie więcej niż Frostbite Engine 2... Niestety, przez niedbalstwo studia wyszła produkcja niedopracowana. John Carmack po premierze sam przyznał, że błędem było, aby Rage nie miał platformy wiodącej i powstawał na konsole i PC równocześnie. Piękną grafikę zobaczą jedynie cierpliwi „grzebacze plików”. Ja chcę zainstalować, odpalić i grać. Inna sprawa, że na konsolach zobaczycie tylko to, co panowie z id Software dla Was przewidzieli, ni mniej ni więcej, ale z drugiej strony nie musicie się w nic bawić.
Ski: Muszę powiedzieć, że oprawa graficzna Rage mnie urzekła. Silnik ma tylko jeden problem - nagminnie doczytujące się tekstury. id Tech 5 jest o tyle dziwny, że w locie próbuje dogrywać tekstury i nawet szybki ruch kamerą powoduje, że przez chwilę w nowej perspektywie widzicie słabo oteksturowaną lokację, która po ułamku sekundy pięknieje. Na konsolach można to poprawić instalując grę na dysku twardym, co też polecam zrobić. Pomijając jednak ten detal mamy do czynienia z naprawdę piękną produkcją. Największą siłą wersji konsolowych jest to, że chodzą w pełnych 60 klatkach na sekundę, co przy tak szczegółowym otoczeniu jest nie lada osiągnięciem. Druga sprawa to rewelacyjny design. Panowie z id mają ten dar, dzięki któremu patrzy się na ich dzieło z przyjemnością. Każdy najdrobniejszy szczegół jest tak stworzony, że zachwyca swoim wyglądem i szczegółowością. Rage to jedna z takich gier, które aż chce się przechodzić – musicie to zobaczyć!
