Model jazdy z początku wydaje się bardzo dziwny. Auto wprawdzie „pływa” na zakrętach, ale nie daje się nim dowolnie obracać. Po arcade’owych odsłonach WRC na PS2 to spora różnica, gdy nagle okazuje się, że skręcacie na ostrych łukach w prawo, a nie jesteście w stanie postawić bokiem samochodu, trzeba sobie pomagać ewentualnie hamulcem ręcznym. Trzeba się do tego przyzwyczaić, ale warto to zrobić, bo reszta gra jak należy. Zresztą, tak naprawdę wszystko zależy od rodzaju nawierzchni oraz typu samochodu. Bardzo podobało mi się to, że wyraźnie czuć różnicę, nawet przesiadając się na minimalnie mocniejszy samochód. Czuć też, że fury inaczej zachowują się na różnych typach nawierzchni, czy w innych warunkach pogodowych. Przed każdym z rajdów można pobawić się w mechanika, ale gra stara się sama dostosować ustawienia do najbliższych tras, więc nie ma konieczności grzebania w opcjach (nie ma ich zresztą zbyt wiele). Pomiędzy odcinkami można też naprawiać samochód i prezentuje się to bardzo podobnie do pierwszych części Colin Mcrae Rally. Na minus trzeba zapisać wypadanie z trasy podczas jazdy – po lekkim zjechaniu z toru gra od razu teleportuje samochód na trasę, zatem okazuje się, że otoczenie wokół trasy to tylko dekoracja, bo i tak nie można zboczyć z drogi. Co gorsze, teleport odbywa się bez żadnej straty czasowej, a przecież powinniśmy być karani za błędy i wypadanie poza trasę.

WRC zawiera w sumie 78 tras i 13 rajdów do przejechania. Problemem tego tytułu jest jednak to, iż jest on bardzo „surowy”, przez co mało kto będzie zmobilizowany do ciągłego grania. W obecnych grach wyścigowych co chwilę developerzy podrzucają nam jakieś atrakcje, starają się by było różnorodnie i by nie odchodzić po przejechaniu pięciu wyścigów od telewizora. WRC tymczasem jest jak gra sprzed dziesięciu lat – nie stara się nawet specjalnie motywować gracza, po prostu oferuje kolejne eventy do zaliczenia i to w zasadzie tyle.

Te 78 tras (wychodzi po 6 na każdy z 13 rajdów) to też trochę chwyt marketingowy, bo okazuje się, że niektóre z nich to np. odwrócone wersje już znanych torów – nie lubię tego typu zagrywek. W karierze wielokrotnie trzeba jeździć po tych samych OS-ach, a szkoda. Jeden odcinek we Francji bardzo szybko poznałem na pamięć, bo w pierwszych eventach gra non stop go podrzucała – albo w normalnej wersji, albo od tyłu. Trzeba za to z kolei przyznać, że cała gra jest długa. Sam główny tryb to spokojnie kilkanaście godzin wyjętych z życia, a do tego dochodzą jeszcze te trochę bardziej standardowe opcje.

Jest możliwość przejechania pojedynczego OSu, jednego rajdu, czy całych mistrzostw oraz Rally Academy (szkółka). Oprócz tego obowiązkowe Time Attack oraz Hot Seat dla czterech graczy. Dużym minusem jest dla mnie to, że na jednej konsoli nie można zagrać na podzielonym ekranie we dwoje. Jedyną opcją wieloosobową jest Hot Seat, czyli przejeżdżanie tras przez graczy po kolei. Split-screen w tego typu grach potrafił być w przeszłości opcją znacznie podnoszącą wartość tytułu, a tak zostaje nam co najwyżej Online. Fajnie, że oprócz głównego trybu kariery można też wybrać standardowe Championship, czyli zaliczanie wszystkich rajdów po kolei – zupełnie jak w dawnych grach WRC od Sony. Jeśli ktoś chciałby jednak ustawić sobie rajdy według własnej kolejności, również może to zrobić. Nie trzeba wówczas, jak zwykle, zaczynać od śnieżnej Szwecji.